Rozdział 6

¹ Dlatego pominąwszy podstawowe nauki o Chrystusie przenieśmy się do tego, co doskonałe, nie zakładając ponownie fundamentu, jaki stanowią: pokuta za uczynki martwe i wyznanie wiary w Boga,

Hbr 9,14; Mt 3,2+; Rz 1,16+; Dz 2,38+; 1Tm 4,14+; Rz 2,6+

² nauka o chrztach i nakładaniu rąk, o powstaniu z martwych i sądzie wiecznym.

³ A i to uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.

⁴ Niemożliwe jest bowiem tych – którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego,

Hbr 10,32+; 2Kor 4,4; 2Kor 4,6; Ef 5,14; Rz 5,5+

⁵ zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku,

⁶ a [jednak] odpadli – odnowić ku nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko.

Hbr 10,26-31; Hbr 12,17; 1J 5,16

⁷ Ziemia zaś, która pije deszcz często na nią spadający i rodzi użyteczne rośliny dla tych, którzy ją uprawiają, otrzymuje błogosławieństwo od Boga.

2Tm 2,6

⁸ A ta, która rodzi ciernie i osty, jest nieużyteczna i bliska przekleństwa, a kresem jej spalenie

Rdz 3,17-18

⁹ Ale chociaż tak mówimy, to jednak po was, najmilsi, spodziewamy się czegoś lepszego i bliskiego zbawienia.

¹⁰ Nie jest bowiem Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie.

Hbr 10,32-34 Ef 1,15p

¹¹ Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca,

¹² abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.

2Tes 3,7 Ga 3,14; Ga 3,29; Ef 1,13-14; Rz 4,20

¹³ Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie,

Rdz 22,16n

¹⁴ mówiąc: Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę.

¹⁵ A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane.

¹⁶ Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia [prawdy] jest zakończeniem każdego sporu między nimi.

¹⁷ Dlatego Bóg, pragnąc okazać ponad wszelką miarę dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą,

¹⁸ abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei.

Lb 23,19+; Tt 1,2; 2Tm 2,13

¹⁹ Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, [kotwicy], która przenika poza zasłonę,

Kpł 16,2; Mt 27,51p; Hbr 9,3; Hbr 10,20

²⁰ gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.

Hbr 5,10; Ps 110,4