Rozdział 5

¹ Nie bądź pochopny w słowach, a serce twe niechaj nie będzie zbyt skore, by wypowiedzieć słowo przed obliczem Boga, bo Bóg jest w niebie, a ty na ziemi! Przeto niech słów twoich będzie niewiele.

Prz 20,25 Mt 6,7; Syr 7,14; Prz 10,19

² Bo z wielu zajęć przychodzą sny, a mowa głupia z wielości słów.

³ Jeżeliś złożył ślub jakiś Bogu, nie zwlekaj z jego spełnieniem, bo w głupcach nie ma On upodobania. To, coś ślubował, wypełnij!

Kpł 27,1+; Lb 30,3; Pwt 23,22-24

⁴ Lepiej, że nie ślubujesz wcale, niż żebyś ślubował, a ślubu nie spełnił.

⁵ Nie dopuść do tego, by usta twe doprowadziły cię do grzechu, i nie mów przed posłańcem Bożym, że stało się to przez nieuwagę, żeby się Bóg nie rozgniewał na twoje słowa i nie udaremnił dzieła twoich rąk.

⁶ Bo z wielu zajęć przychodzą sny, a marność z nadmiaru słów. Boga się przeto bój!

Syr 34,1-5 Koh 12,13

Zgubne skutki przesadnego dążenia do majątku

⁷ Gdy widzisz ucisk biednego i pogwałcenie prawa i sprawiedliwości w kraju, nie dziw się temu, bo nad wysokim czuwa wyższy, a jeszcze wyżsi nad oboma.

Koh 3,16; Koh 4,1

⁸ Pożytkiem dla kraju byłby wobec tego wszystkiego król dbały o uprawę ziemi.

⁹ Kto kocha się w pieniądzach, pieniądzem się nie nasyci; a kto się kocha w zasobach, ten nie ma z nich pożytku. To również jest marność.

¹⁰ Gdy dobra się mnożą, mnożą się ich zjadacze. I jakiż pożytek ma z nich właściciel, jak ten, że nimi napawa swe oczy?

Prz 19,6; Syr 13,6

¹¹ Słodki jest sen robotnika, czy mało, czy dużo on zje, lecz bogacz mimo swej sytości nie ma spokojnego snu.

Prz 13,8

¹² Istnieje bolesna niedola – widziałem ją pod słońcem: bogactwo przechowywane na szkodę właściciela.

¹³ Bogactwo to bowiem przepada na skutek jakiegoś nieszczęścia i urodzi mu się syn, a w ręku jego niczego już nie ma.

Hi 1,21

¹⁴ Jak wyszedł z łona swej matki, nagi, tak znowu odejdzie, jak przyszedł, i nie wyniesie z swej pracy niczego, co mógłby w ręku zabrać ze sobą.

¹⁵ Bo również i to jest bolesną niedolą, że tak odejdzie, jak przyszedł. I cóż mu przyjdzie z tego, że trudził się na próżno?

¹⁶ A nadto wszystkie jego dni schodzą w ciemności i w smutku, w wielkim zmartwieniu, w chorobie i w gniewie.

¹⁷ Oto, co ja uznałem za dobre: że piękną jest rzeczą jeść i pić, i szczęścia zażywać przy swojej pracy, którą się człowiek trudzi pod słońcem, jak długo się liczy dni jego życia, których mu Bóg użyczył: bo to tylko jest mu dane.

Koh 2,24+

¹⁸ Dla każdego też człowieka, któremu Bóg daje bogactwo i skarby i któremu pozwala z nich korzystać, wziąć swoją część i cieszyć się przy swoim trudzie – to Bożym jest darem.

¹⁹ Taki nie myśli wiele o dniach swego życia, gdyż Bóg go zajmuje radością serca.