Rozdział 19

Egipt a Izrael: Morze Czerwone

¹ A nad bezbożnymi trwał aż do końca gniew bezlitosny, Bóg przewidział bowiem również przyszłe ich sprawy:

² że pozwoliwszy tamtym odejść i odesławszy ich spiesznie, pożałują tego i będą ścigali.

Wj 11,1+; Wj 14,5-9

³ Jeszcze byli pogrążeni w żałobie i płakali nad grobami umarłych, a już powzięli inny nierozsądny zamiar i ścigali jak zbiegów tych, których pozbyli się z błaganiem.

Mdr 18,12

⁴ Sprawiedliwy los pchał ich ku tej ostateczności i przywiódł do zapomnienia o tym, co się stało, by dopełnili kary, której brakowało plagom,

⁵ i by lud Twój podjął przedziwną wędrówkę, oni zaś – by znaleźli śmierć niespotykaną.

Mdr 18,3

⁶ Całe stworzenie znów zostało przekształcone w swej naturze, powolne Twoim rozkazom, by dzieci Twe zachować bez szkody.

Mdr 5,17; Mdr 16,24

⁷ Obłok ocieniający obóz i suchy ląd ujrzano, jak się wynurzał z wody poprzednio stojącej: drogą otwartą – Morze Czerwone i pole zielone – z burzliwej głębiny.

Wj 14,19-22

⁸ Przeszli tędy wszyscy, których chroniła Twa ręka, ujrzawszy cuda godne podziwu.

Mdr 5,16

⁹ Byli jak konie na pastwisku i jak baranki brykali, wielbiąc Ciebie, Panie, któryś ich wybawił.

Iz 63,13-14; Ml 3,20 Wj 15

¹⁰ Jeszcze bowiem pamiętali swoje przesiedlenie: jak to zamiast rodzić stworzenia, ziemia wydała komary i zamiast istot wodnych rzeka mnóstwo żab wyrzuciła.

Wj 8,12-15 Wj 8,2

¹¹ Potem zaś widzieli również nowe narodziny ptaków, gdy wiedzeni żądzą prosili o wyszukane pokarmy:

Lb 11,31

¹² dla jej zaspokojenia bowiem z morza przyszły im przepiórki.

Wj 16,13

Egipt a Sodoma

¹³ A i kary przychodziły na grzeszników nie bez uprzednich znaków – gwałtownych piorunów. Słusznie cierpieli za swe własne złości, bo żywili ku gościom najgorszą nienawiść.

¹⁴ Tamci nie przyjęli przybyszów nieznanych, ci wzięli w niewolę dobroczynnych gości.

¹⁵ I nie tylko to: tamci zasłużą na wzgląd niejaki, bo nieradzi przyjmowali obcych,

¹⁶ ci zaś przyjąwszy z uroczystościami i już do swoich praw dopuściwszy, utrapili trudami okropnymi.

Rdz 45,17-20; Rdz 47,1-12 Wj 1,8-14; Wj 5,4-18

¹⁷ Poraziła ich też ślepota, jak tamtych u drzwi sprawiedliwego, kiedy nieprzenikniona ciemność ich otoczyła i każdy szukał drogi do drzwi swoich.

Rdz 19,11

Końcowe wnioski

Mdr 16,17-22

¹⁸ Żywioły bowiem, gdy się inaczej ze sobą zestroją, odmieniają rodzaj rytmu, jakby dźwięk harfy, zawsze pozostając w tonie. Łatwo to wykazać, widząc, co się stało:

¹⁹ ziemne bowiem stworzenia zmieniały się w wodne, a wodne na ląd wychodziły.

²⁰ Ogień w wodzie wzmagał swoją siłę, a woda zapominała o swej własności gaszenia.

²¹ I na odwrót: płomienie nie spalały ciał wątłych stworzeń pośród nich chodzących ani łatwo topliwego pokarmu niebieskiego o wyglądzie lodu.

Mdr 16,18 Mdr 16,22

²² Pod każdym bowiem względem wywyższyłeś lud Twój, Panie, i rozsławiłeś, i nie zapomniałeś, wspierając go w każdym czasie i na każdym miejscu.

Iz 45,17; Iz 45,25