Rozdział 4

¹ Lepsza bezdzietność połączona z cnotą, nieśmiertelna jest bowiem jej pamięć, bo ma uznanie u Boga i ludzi:

Syr 16,3 Prz 10,7

² Gdy jest obecna, to ją naśladują, tęsknią, gdy odejdzie, a w wieczności triumfuje uwieńczona – zwyciężywszy w zawodach o nieskazitelną nagrodę.

Mdr 5; Mdr 16

³ A rozplenione mnóstwo bezbożnych nie odniesie korzyści; z cudzołożnych odrośli wyrosłe – nie zapuści korzeni głęboko ani nie założy podwaliny niezawodnej.

Syr 23,25; Syr 40,15

⁴ Jeśli nawet do czasu rozwinie gałęzie – wstrząśnie nim wiatr, bo słabo utwierdzone, i wyrwie z korzeniami wichura.

Ps 58,10

⁵ Połamią się nierozwinięte gałęzie, a owoc ich – bezużyteczny, niedojrzały do jedzenia i do niczego niezdatny.

⁶ Bo dzieci zrodzone z nieprawego pożycia, przy osądzeniu rodziców, świadczą o ich przewrotności.

Ocena przedwczesnej śmierci sprawiedliwego

⁷ A sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, znajdzie odpoczynek.

Mdr 3,3+; Iz 57,1-2

⁸ Starość jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy:

Syr 25,4-6

⁹ sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości – życie nieskalane.

Prz 16,31

¹⁰ Ponieważ spodobał się Bogu, znalazł Jego miłość, i żyjąc wśród grzeszników, został przeniesiony.

Rdz 5,24; Syr 44,16; Hbr 11,5

¹¹ Zabrany został, by złość nie odmieniła jego myśli albo ułuda nie uwiodła duszy:

¹² bo urok marności przesłania dobro, a burza namiętności mąci prawy umysł.

¹³ Wcześnie osiągnąwszy doskonałość, przeżył czasów wiele.

¹⁴ Dusza jego podobała się Bogu, dlatego pospiesznie wyszedł spośród nieprawości. A ludzie patrzyli i nie pojmowali, ani sobie tego nie wzięli do serca,

Iz 57,1

¹⁵ że łaska i miłosierdzie nad Jego wybranymi i nad świętymi Jego opatrzność.

Mdr 3,9

¹⁶ Sprawiedliwy umarły potępia żyjących bezbożnych, i dopełniona wcześnie młodość – leciwą starość nieprawego.

¹⁷ Zobaczą bowiem kres roztropnego, a nie pojmą, co o nim Pan postanowił i w jakim celu zachował go bezpiecznym.

Mdr 3,2

¹⁸ Patrzą i żywią pogardę, ale Pan ich wyśmieje.

Ps 37,13; Ps 59,9; Prz 1,26

Koniec bezbożnych

¹⁹ I staną się potem wstrętną padliną i wiecznym pośmiewiskiem wśród zmarłych. Strąci ich bowiem na głowę – oniemiałych, i wstrząśnie nimi od posad, i zostaną do szczętu zniszczeni, i będą w udręczeniu, a pamięć o nich zaginie.

Dz 1,18

²⁰ Z bojaźnią przyjdą zdać sprawę z win swoich, a w twarz ich oskarżą własne nieprawości.