Rozdział 50

¹ Szymon, syn Oniasza, arcykapłan, za życia swego poprawił dom Pański, a za dni swoich wzmocnił świątynię.

² On zbudował mur podwójnie wysoki i wysoką podporę muru świątyni.

³ Za dni jego został wykuty zbiornik na wodę, sadzawka – której obwód jest jak morze.

⁴ On myślał o swoim ludzie, aby go ustrzec przed upadkiem, umocnił przeto miasto na czas oblężenia.

⁵ Jakże wspaniale wyglądał, gdy wracał do ludu, przy wyjściu z Domu Zasłony.

Kpł 16

⁶ Jak gwiazda zaranna pośród chmur, jak księżyc w pełni w dniach świątecznych,

Kpł 16,13

⁷ jak słońce świecące na przybytek Najwyższego, jak tęcza wspaniale błyszcząca w chmurach,

⁸ jak kwiat róży na wiosnę, jak lilie przy źródle, jak młody las Libanu w dniach letnich,

⁹ jak ogień i kadzidło w kadzielnicy, jak naczynie szczerozłote, ozdobione drogimi kamieniami wszelkiego rodzaju,

¹⁰ jak drzewo oliwne, pokryte owocami, jak cyprys wznoszący się do chmur.

¹¹ Kiedy przywdziewał zaszczytną szatę i brał na siebie wspaniałe ozdoby, kiedy wstępował do ołtarza Pana, napełniał chwałą obręb przybytku;

¹² a kiedy przyjmował z rąk kapłanów części ofiarne, sam stojąc przy ognisku ołtarza, wokół niego stał wieniec braci, jak gałęzie cedrów na Libanie; otaczali go jak pnie palmowe –

¹³ wszyscy synowie Aarona w swej chwale. Ofiara Pana była w ich rękach, wobec całego zgromadzenia Izraela –

¹⁴ aż do zakończenia pełnił on służbę Bożą przy ołtarzach, aby uświetnić ofiarę Najwyższego, Wszechmogącego.

¹⁵ Wyciągał rękę nad czarę, ofiarował trochę z krwi winnego grona, wylewał ją na podstawę ołtarza, na przyjemną woń Najwyższemu, Królowi nad wszystkim.

¹⁶ Wtedy odzywali się synowie Aarona i grali na kutych trąbach, grzmieli donośnym głosem na pamiątkę przed Najwyższym.

Lb 10,2-10; Syr 45,9

¹⁷ Cały lud wspólnie spieszył i padał na twarz na ziemię, aby oddać pokłon Panu swojemu, Wszechmogącemu, Najwyższemu Bogu.

¹⁸ Śpiewacy wychwalali Go swoimi głosami i potężnym echem płynęła miła melodia.

¹⁹ Lud prosił Pana Najwyższego w modlitwie przed Miłosiernym, aż się skończyły wspaniałe obrzędy Pana i doprowadzono do końca Jego świętą służbę.

²⁰ Wtedy on schodząc, wyciągał swe ręce nad całym zgromadzeniem synów Izraela, aby dać swymi wargami błogosławieństwo Pana, i by się radować Jego imieniem.

Kpł 9,22 Lb 6,23-27

²¹ Po raz drugi lud padał na twarz, by przyjąć błogosławieństwo od Najwyższego.

Zachęta

²² A teraz błogosławcie Boga całego stworzenia, który wszędzie czyni wielkie rzeczy, który od łona matczynego wywyższa dni nasze, który z nami postępuje według swego miłosierdzia.

²³ Niech nam da radość serca, niech nastanie za dni naszych pokój w Izraelu – po wieczne czasy,

²⁴ aby miłosierdzie Jego trwało wiernie z nami i by nas wybawił za dni naszych.

Przysłowie wtrącone

Prz 30,15+

²⁵ Dusza moja nie znosi dwóch narodów, a trzeci nie jest narodem:

²⁶ mieszkający na górze Samarii, Filistyni, i głupi naród, przebywający w Sychem.

Zakończenie

²⁷ Naukę mądrości i rozumu spisałem w tej księdze, ja Jezus, syn Syracha, syna Eleazara, jerozolimczyk, który mądrość serca mego wylałem jak obfity deszcz.

²⁸ Szczęśliwy, kto będzie zajmował się tymi rzeczami, a kto włoży je do serca swego, stanie się mądrym,

²⁹ a jeśli tak postąpi, we wszystkim sobie poradzi, ponieważ światło Pana będzie jego drogowskazem.