Rozdział 11

Pierwsza mowa Sofara: Nawróć się!

¹ Wówczas zabrał głos Sofar z Naamy i tak rzekł:

² Czyż nie dostanie odprawy gaduła, a wymowny człowiek ma słuszność?

³ Czy mężowie zamilkną słysząc brednie, czy szyderstwo nie otrzyma nagany?

⁴ Rzekłeś: Nauka moja czysta, niewinny jestem w Twych oczach.

⁵ Lecz gdyby Bóg przemówił i zaczął z tobą rozmawiać,

⁶ objawił ci tajniki rozumu, gdyż wieloraka to mądrość: poznałbyś, ile Bóg ci zapomniał.

Rz 11,33

⁷ Czy dosięgniesz głębin Boga, dotrzesz do granic Wszechmocnego?

Ef 3,18

⁸ Wyższe nad niebo. Przenikniesz? Głębsze niż Szeol. Czy zbadasz?

⁹ Powierzchnią dłuższe od ziemi i szersze nawet od morza.

¹⁰ Gdy przechodzi, nakłada więzy, woła na sąd, kto zabroni?

¹¹ Ludzie podstępni są Mu jawni, widzi zło, bo uważa.

¹² Lekkoduch niech się hamuje, a płochy niech wejdzie w siebie.

Hi 39,5-8; Rdz 16,12

¹³ Gdy będziesz miał wierne serce, do Niego wzniesiesz swe ręce,

¹⁴ gdy odsuniesz dłonie od występku i nie ścierpisz grzechu w namiocie –

¹⁵ to głowę podniesiesz: bez winyś; staniesz się mocnym: bez lęku.

¹⁶ Cierpienie twe pójdzie w niepamięć, jak deszcz miniony je wspomnisz.

¹⁷ Życie roztoczy swój blask jak południe, mrok się przemieni w poranek.

J 8,12+

¹⁸ Pełen nadziei, ufności, odpoczniesz bezpiecznie strzeżony.

¹⁹ Nikt nie zakłóci spokoju, a wielu ci będzie schlebiało.

²⁰ Lecz oczy występnych osłabną, nie znajdą dla siebie schronienia, ufność ich – wyzionąć ducha.