Rozdział 7

¹ Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik?

Hi 14,14; Syr 40,1n

² Jak niewolnik, co wzdycha do cienia, jak robotnik, co czeka zapłaty.

³ Zyskałem miesiące męczarni, przeznaczono mi noce udręki.

Koh 2,23; Syr 30,17

⁴ Położę się, mówiąc do siebie: Kiedyż zaświta i wstanę? Lecz noc wiecznością się staje i boleść mną targa do zmroku.

Pwt 28,67

⁵ Ciało moje okryte robactwem, strupami, skóra rozchodzi się i pęka.

⁶ Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei.

Iz 38,12

⁷ Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęścia nie zazna.

Ps 78,39; Ps 89,48

⁸ Nikt już mnie powtórnie nie ujrzy: spojrzysz, a już mnie nie będzie.

⁹ Jak obłok przeleci i zniknie, kto schodzi do Szeolu, nie wraca,

Mdr 2,1; Mdr 2,4

¹⁰ by mieszkać we własnym domostwie; nie zobaczą go strony rodzinne.

¹¹ Ja ust ujarzmić nie mogę, mówić chcę w utrapieniu, narzekać w boleści mej duszy.

¹² Czy jestem morzem lub smokiem głębiny, żeś straże przy mnie postawił?

Hi 3,8+; Hi 9,13; Hi 26,12

¹³ Myślałem: Wypocznę na łóżku, posłanie to trosk mych powiernik.

¹⁴ Lecz Ty mnie snami przestraszasz, przerażasz mnie widziadłami.

¹⁵ Moja dusza wybrała uduszenie, a śmierć – moje członki.

Hi 6,9

¹⁶ Zginę. Nie będę żył wiecznie. Zostaw mnie – dni me jak tchnienie.

Ps 144,4

¹⁷ A kim jest człowiek, abyś go cenił i zwracał ku niemu swe serce?

Ps 8,5; Ps 144,3

¹⁸ Czemu go badać co ranka? Na co doświadczać co chwilę?

Ps 139

¹⁹ Czy wzrok swój kiedyś odwrócisz? Pozwól mi choćby ślinę przełknąć.

²⁰ Zgrzeszyłem. Cóż mogłem Ci zrobić? Przecież człowieka przenikasz. Dlaczego na cel mnie wziąłeś? Mam być ciężarem Najwyższemu?

²¹ Czemu to grzechu nie zgładzisz? Nie zmażesz mej nieprawości? Wkrótce położę się w ziemi, nie będzie mnie, choćbyś mnie szukał.