Rozdział 41

¹ Zawiedzie twoja nadzieja, bo już sam jego widok przeraża.

² Kto się ośmieli go zbudzić? Któż mu wystąpi naprzeciw?

³ Kto się odważy go dotknąć bezkarnie? – Nikt zgoła pod całym niebem.

⁴ Głosu jego nie zdołam przemilczeć, o sile wiem – niezrównana.

⁵ Czy odchyli kto brzeg pancerza i podejdzie z podwójnym wędzidłem?

⁶ Czy otworzy mu paszczy podwoje? – Strasznie jest spojrzeć mu w zęby.

⁷ Grzbiet ma jak płyty u tarczy, spojone jakby pieczęcią.

⁸ Mocno ze sobą złączone, powietrze nawet nie przejdzie.

⁹ Tak jedna przylega do drugiej, że nie można rozluźnić połączeń.

¹⁰ Jego kichanie olśniewa blaskiem, oczy – jak powieki zorzy:

¹¹ z ust mu płomienie buchają, sypią się iskry ogniste.

Ap 9,17

¹² Dym wydobywa się z nozdrzy, jak z kotła pełnego wrzątku.

¹³ Oddechem rozpala węgle, z paszczy tryska mu ogień.

¹⁴ W szyi się kryje jego potęga, przed nim skacząc biegnie przestrach,

¹⁵ części ciała spojone, jakby ulane, nieporuszone.

¹⁶ Serce ma twarde jak skała, jak dolny kamień młyński.

¹⁷ Gdy wstaje, mocni drżą ze strachu i przerażeni tracą przytomność.

¹⁸ Bo cięcie mieczem bez skutku, jak dzida, strzała czy oszczep.

¹⁹ Dla niego żelazo – to plewy, brąz – niby drzewo zbutwiałe.

²⁰ Nie płoszy go strzała z łuku, kamień z procy jest źdźbłem dla niego.

²¹ Dla niego źdźbłem maczuga, śmieje się z dzidy lecącej.

²² Pod nim są ostre skorupy, ślad jakby wału zostawia na błocie.

²³ Głębię wód wzburzy jak kocioł, na wrzątek ją zdoła przemienić.

²⁴ Za nim smuga się świeci na wodzie, topiel podobna do siwizny.

²⁵ Nie ma mu równego na ziemi, uczyniono go nieustraszonym:

²⁶ Każde mocne zwierzę się lęka jego, króla wszystkich stworzeń.