Rozdział 27

¹ Hiob jeszcze głos zabrał, i rzekł:

² Na życie Boga, co nie dał mi prawa, na Wszechmocnego, co poi goryczą,

Hi 34,5

³ dopóki mam oddech w sobie, a w nozdrzach mam Boże tchnienie,

Hi 33,4; Rdz 2,7

⁴ usta moje nie wyrażą się podle, nie wyrwie się słowo podstępne.

⁵ Dalekim od tego, by słuszność wam przyznać, jak długo żyć będę, twierdzę, żem czysty.

⁶ Że strzegę prawości, a nie porzucam: serce nie dręczy mnie nigdy.

⁷ Mój wróg niech stanie się winny, przeciwnik niech będzie występny!

⁸ W czym grzesznik ma ufać, gdy skończy, gdy Bóg zabierze mu duszę?

⁹ Czyż Bóg wysłucha jego wołania, gdy spadnie na niego nieszczęście?

¹⁰ Czy może się cieszyć Wszechmocnym, choć wzywałby Boga co chwila?

Hi 22,26

¹¹ Pouczam was o Bożej mocy, niczego nie taję o Wszechmocnym.

¹² Wy już to wszystko widzicie, więc po cóż jałowe spory?

Trzecia mowa Sofara: Los niegodziwca

¹³ Taki to los grzesznika – od Boga, dola ciemiężcy – od Wszechmocnego:

Hi 20,29

¹⁴ Synowie się mnożą pod miecz, a dzieci głodne z braku chleba;

¹⁵ potomków grzebie zaraza, a wdowom ich płakać nie wolno.

¹⁶ Niech sobie on srebro jak proch gromadzi, suknie upycha jak glinę;

¹⁷ niech zbiera: prawy je wdzieje, a srebro posiądzie niewinny.

Hi 20,10; Hi 20,15

¹⁸ Zbudował dom z pajęczyny, jak szałas stawiany przez stróża.

Hi 8,14

¹⁹ Położył się bogacz, lecz zgarnia; otworzył oczy: nic nie ma.

²⁰ Pędzi go strach niby powódź, po nocy wichura go ściga.

Hi 20,25

²¹ Wiatr wschodni porywa i ciągnie, zabiera go z jego siedziby;

²² unosi, nie mając litości, bo z ręki ujść mu nie może.

²³ Klaszcze się za nim w dłonie, gwiżdże ze wszystkich stron,

^{24 ; 18} on lekki na wodnej powierzchni. Przeklęte dziedzictwo na ziemi: nie zwraca się on w stronę winnic.

¹⁹ Susza, spiekota, śnieg niszczy, a Szeol wymiata grzesznika.

²⁰ Wymaże go łono z pamięci, robak go połknie jak słodycz, nikt go już nawet nie wspomni. Nieprawość wycięta jak drzewo.

²¹ Gnębił niepłodną, bezdzietną, niedobrze się z wdową obchodził,

²² swą siłą wspomagał mocarzy; stoi, lecz życia niepewien.

²³ Oparcie mu dano, bezpieczny, pilnie naśladuje ich drogi.

²⁴ Pysznił się krótko i odszedł, poniżony, wycięty jak malwa, jak wierzchołek kłosa zabrany.

²⁵ Czy nie tak? Któż kłamstwo wykaże? Któż mowę moją zniweczy?