Rozdział 17

¹ Zgnębiony duch – minęły dni, tylko grób mi pozostaje.

Koh 12,1-7

² Czyż nie naśmiewcy są ze mną? Od szyderstw mam noce bezsenne.

³ Ty sam racz zastaw przechować, bo któż chce za mnie poręczyć?

⁴ Zamknąłeś ich umysł przed rozsądkiem, nie dopuścisz do ich triumfu.

⁵ Zwołano bliskich do podziału, a mdleją oczy własnych dzieci.

⁶ Wydano mnie ludziom na pośmiewisko, jestem w ich oczach wyrzutkiem.

Hi 30,9

⁷ Moje oko przyćmione od bólu, członki me wyschły jak cień.

⁸ Sprawiedliwi są tym przerażeni, uczciwi na złych się gniewają;

Iz 52,15

⁹ bogobojni pewniejsi swej drogi, kto ręce ma czyste, mocniejszy.

¹⁰ Wy wszyscy, nawróćcie się, przyjdźcie! Mędrca wśród was nie znajduję.

¹¹ Minęło już życie, z nim plany i dążenia mojego serca.

¹² Noc chcą zamienić na dzień: światło jest bliżej niż ciemność.

Hi 5,17-26; Hi 8,6-7; Hi 11,17; J 8,12+

¹³ Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemności rozścielę swe łoże,

¹⁴ grobowi powiem: Mój ojcze! Matko ma, siostro! – robactwu.

¹⁵ Właściwie, po cóż nadzieja, kto przedmiot ufności zobaczy?

¹⁶ Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy?