PSALM 102 (101)

Prośby wygnańca

¹ Modlitwa trapionego, który znękany wypowiada przed Panem swą udrękę.

² Panie, słuchaj modlitwy mojej, a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie!

³ Nie kryj przede mną swego oblicza w dniu utrapienia mojego! Nakłoń ku mnie Twego ucha: w dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj!

Ps 69,18; Ps 143,7

⁴ Dni bowiem moje jak dym znikają, a kości moje płoną jak w ogniu.

⁵ Moje serce wysycha spalone jak trawa, zapominam nawet o spożyciu chleba.

⁶ Od głosu mojego jęku moje kości przywarły do skóry.

⁷ Jestem podobny do kawki na pustyni, stałem się jak sowa w ruinach.

⁸ Czuwam i jestem jak ptak samotny na dachu.

⁹ Każdego dnia znieważają mnie moi wrogowie, srożąc się na mnie przeklinają moim imieniem.

¹⁰ Albowiem jak chleb jadam popiół i z płaczem mieszam mój napój,

Ps 42,4

¹¹ na skutek oburzenia Twego i zapalczywości, boś Ty mnie podniósł i obalił.

¹² Dni moje są podobne do wydłużonego cienia, a ja usycham jak trawa.

Ps 90,6

¹³ Ty zaś, o Panie, na wieki zasiadasz na tronie, a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia.

Lm 5,19

¹⁴ Powstaniesz i okażesz litość Syjonowi, bo czas już, byś się nad nim zmiłował, <bo nadeszła godzina>.

¹⁵ Twoi bowiem słudzy miłują jego kamienie i użalają się nad jego gruzami.

Iz 52,2

¹⁶ Narody będą się bały imienia Pańskiego, i wszyscy królowie ziemi – Twej chwały,

Iz 59,19; Iz 66,18

¹⁷ bo Pan odbuduje Syjon i ukaże się w swej chwale,

Iz 60,1

¹⁸ przychyli się ku modlitwie opuszczonych i nie odrzuci ich modłów.

¹⁹ Należy to spisać dla pokolenia, co przyjdzie, a lud, który zostanie stworzony, niech wychwala Pana!

Ps 22,31-32+

²⁰ Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego, popatrzył z nieba na ziemię,

²¹ aby usłyszeć jęki pojmanych, aby skazanych na śmierć uwolnić,

Ps 79,11

²² by imię Pańskie głoszono na Syjonie i Jego chwałę w Jeruzalem,

²³ kiedy zgromadzą się razem narody i królestwa, by służyć Panu.

Iz 60,3n

²⁴ Siła moja w drodze ustała, dni moje uległy skróceniu.

Ps 39,5; Ps 90,10

²⁵ Mówię: Boże mój, nie zabieraj mnie w połowie moich dni: Twoje lata trwają poprzez wszystkie pokolenia.

²⁶ Ty niegdyś założyłeś ziemię i niebo jest dziełem rąk Twoich.

Iz 51,6-8; Hbr 1,10-12; Iz 65,17; Iz 66,22; Ap 20,11; Ap 21,1; Lm 5,19; Hbr 13,8

²⁷ Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz. I całe one jak szata się zestarzeją: Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie,

²⁸ Ty zaś jesteś zawsze ten sam i lata Twoje nie mają końca.

²⁹ Synowie Twoich sług będą mogli osiąść na stałe i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie.

Ps 69,36-37